Krzysztof Kulczyk żeglujący po falach i przepisach

Krzysztof Kulczyk na co dzień związany jest z Miejskim Centrum Internetu w Tychach. Porusza się pomiędzy takimi zagadnieniami jak internet, internet światłowodowy, telewizja czy usługi informatyczne. Jednak w wolnych chwilach oddaje się swojej pasji, jaką jest żeglarstwo. Krzysztof Kulczyk: Nie można całe życie siedzieć tylko w kabelkach . Trzeba mieć też inne zajęcia. Chociaż sama praca też się wzięła z przypadku oraz zabawy, a stała się sposobem na życie. I tak było nie tylko u mnie, ale także u innych operatorów. Teraz to jest już codzienność i warto mieć też coś dla oderwania. U mnie są to żagle. Ale skąd wzięła się akurat taka pasja? Jak zaczęła się przygoda z pływaniem i żaglami? Krzysztof Kulczyk: Od najmłodszych lat żeglowałem z rodzicami. Tata był jednym z założycieli Szkolnego Klubu Żeglarskiego Dal. Już jako 5 latek pływałem w Tychach po jeziorze Paprocany, a w wakacje jeździliśmy rodzinnie maluchem na Mazury. Tak stawiałem pierwsze kroki na większych łódkach niż optymist czy też maczek, bo takie miały nazwy te najmniejsze. Czyli dzięki rodzicom, a głównie tacie, bakcyl został połknięty, ale co dalej? Kiedy nastąpiło oderwanie od rodziców i samodzielne żeglowanie? Już po kilku latach nadszedł czas na samodzielne żeglowanie. Najpierw były to łódki klubowe. Potem już czarterowane dla większej swobody i wygody. Rejsy przeważnie trwały od jednego do dwóch tygodni. Odbywały się w okresie wakacyjnym. Żeglowaliśmy z przyjaciółmi na Mazurach. Czarterowaliśmy dwie, trzy czy cztery łódki. To było w czasach młodzieżowych, byliśmy zgraną ekipą. Z niektórymi pływamy do dzisiaj. To skoro pasja przetrwała do dziś, jak często udaje się wyrwać na żagle? I czy ktoś towarzyszy w tych wyprawach? Obecnie na wyjazdy pozasezonowe mamy ekipę męską, z którą prawie co roku organizujemy 4-5 dniowy rejs po Mazurach. Teraz na dłuższe wyprawy nie ma już siły. Znajduję też czas na rodzinne żeglowanie. Tylko teraz młodzi ludzie podchodzą do czasu spędzanego pod żaglami zupełnie inaczej, niż to miało miejsce kiedyś.Udało mi się również odbyć kilka rejsów poza Mazurami. To były rejsy morskie m.in. na żaglowcu Pogoria. Pływaliśmy wtedy po Morzu Liguryjskim. W trakcie wyprawy mieliśmy możliwość zobaczyć statek Concordia, który leżał przewrócony od strony morza przy wyspie Giglio. Podziwialiśmy też skaliste klify Bonifaccio. Po Bałtyku, aż do Norwegii, pływaliśmy na jachcie pełnomorskim Gedania. Jakieś zabawne historie albo mrożące krew w żyłach z tych dalszych wypraw, na których wszystko może się zdarzyć? Zabawnych historyjek jest co niemiara. Oczywiście nie wszystkie nadają się do publicznego opowiadania, a tym bardziej do drukowania. Ale opowiem jedną z wielu takich historii, którą mogę się podzielić. Podczas jednego z rejsów zacumowaliśmy w Mikołajkach. Po jakimś czasie przyszedł gość z innej łódki zapytać o sól i ją dostał. Chwilę później już siedzieliśmy razem z nim. Obie załogi rozmawiały, delektując się rumem na pokładzie. Rozmowa zeszła na tematy życiowe, kto skąd pochodzi, gdzie był? Okazało się, że panowie od pożyczania soli mieszkali w mieście, w którym studiowali moi rodzice. Dalsza rozmowa ujawniła, że panowie studiowali nawet na tym samym wydziale, co mój tata. Potem jeszcze się dowiedziałem, że mieszkali w tym samym pokoju w akademiku przez trzy lata. Tak, wtedy, gdy mieszkał tam mój tata. Tak od pytania o sól dotarłem do poznania kolegów mojego taty z czasów studenckich. Dzięki temu też mój tata odnowił po 40 latach z nimi kontakt. Utrzymuje go do dzisiaj. Wspólnie z kolegami od soli jeździ na rejsy mazurskie. I jak nie wierzyć, że żeglowanie zbliża ludzi?Rzeczywiście niezwykły zbieg okoliczności. To z tych lżejszych historii, a jakieś trudne przeżycia na żaglach? Mrożących krew w żyłach historii jest mniej. Ale każda burza czy wichura pokazują, że nawet małe akweny mogą być bardzo niebezpieczne. Z wodą nie ma żartów. Nawet doświadczeni żeglarze muszą czuć przed żywiołem respekt, ponieważ czasami wystarczy chwila nieuwagi i może dojść do tragedii. Trzeba pamiętać, że osoba prowadząca jacht odpowiedzialna jest za wszystkich załogantów i od jej decyzji zależy ich bezpieczeństwo. Czy żagle to sposób na odreagowanie od codzienności, sposób na relaks czy może poszukiwanie wrażeń? Żagle to w głównej mierze odpoczynek. Czas spędzany w ciszy – chociaż nie zawsze można na nią liczyć. Niespiesznie przemieszczamy się między portami, w myśl zasady: wszystko mogę, nic nie muszę. Rejsy morskie to oczywiście poszukiwanie wrażeń; żywioł, jakim jest woda jest zawsze nieprzewidywalny i trzeba mieć przed nim respekt. Nocne wachty na środku Bałtyku, mroźne wiatry w Norwegii, to na zawsze zostaje w pamięci.Jak to się ma do codziennej pracy - walka z żywiołami a walka z codziennymi zadaniami operatora. Uzupełniają się? Można doświadczenia z żeglowania wykorzystać do nawigowania w gąszczu przepisów? Zdecydowanie łatwiej idzie walka z żywiołami niż z urzędnikami. Niby każdy mówi, że z żywiołami jest najgorzej, ale tak mówią ci, którzy nie musieli z urzędnikami wojować. Prawdziwe wyzwania to walka z absolutnymi żywiołami pod postacią różnego rodzaju urzędników. Im jest wszystko jedno czy decyzja jest na Tak czy na Nie - operatorowi nie może być wszystko jedno . Dla nas to niejednokrotnie być albo nie być. I żadne doświadczenie – jak w przypadku żagli – nijak nie pomoże. Oczekiwanie na zbliżający się rejs jest znacznie przyjemniejsze niż oczekiwanie na decyzję urzędników. Poza tym, myśl o tym, że na horyzoncie już widać światełko wiosennego słońca, które zwiastuje wyprawę na Mazury, ułatwia walkę z codziennymi zmaganiami zawodowymi. Na koniec: jakie są wyzwania i marzenia związane z żeglowaniem. Dokąd chciałby Pan popłynąć, dokąd się jeszcze nie udało? Albo jakieś marzenie, które udało się zrealizować, chociaż niewiele na to wskazywało. Chciałbym popłynąć na Polinezję Francuską. Ciepła woda, błękit oceanu. Albo w zupełnie przeciwną stronę - koło podbiegunowe – takiego wyzwania chętnie bym się podjął.Najciekawszym dotychczasowym rejsem był rejs na żaglowcu Pogoria. Jako 5-7 latek czytałem książki opisujące rejsy szkolne i zawsze chciałem w taki rejs popłynąć. Były to lata 80. i wszystko co było za granicą było fascynujące. Nawet nie przypuszczałem, że za 35 lat będę spał w tej samej koi, co bohaterowie książek, które czytałem. Ale mam też niekoniecznie żeglarskie marzenia podróżnicze. Takim był wyjazd do Czarnobyla. Dzięki mojej żonie, rodzinie i przyjaciołom spełniło się w 2020 roku. Ale to już zupełnie inna historia.

TECHNOLOGIA · CYBERBEZPIECZEŃSTWO · BIZNES

Krzysztof Kulczyk żeglujący po falach i przepisach

Czytaj więcej

Najnowsze

Autonomiczne pojazdy w Jaworznie

1500 osób straci pracę w Spotify

Superkomputer dla każdego! Czy to możliwe?

Hawe zacieśnia współpracę z Infinerą

O nas

TECHNOLOGIA · CYBERBEZPIECZEŃSTWO · BIZNES

Krzysztof Kulczyk żeglujący po falach i przepisach

Czytaj więcej

ARTYKUŁY POWIĄZANE

Najnowsze

O nas